Rozdział 3: No tengas miedo...

Mírame! No voy a dejarte ir, pero usted tiene que decidir: "Quien eres?"
- I znowu wracamy do punktu wyjścia...
Kayla
Te słowa zabolały, na ułamek sekundy zmroziły krew przelewającą się w moich żyłach. Punkt wyjścia... Tak, Nath ma rację wracam, ale choć tego bardzo pragnę, nie potrafię. Niekiedy żałuję, żałuję tej feralnej nowojorskiej środy.. Gdyby nie ona wszystko zostało by jak dawniej. Nadal mieliby o mnie nieciekawe zdanie, a ja nie musiałabym się teraz pilnować. Dobra, może i robię to od samego początku, ale jak można maskować maskę? Stop! Przestań myśleć! Jeżeli ty wymarzesz sobie z pamięci tą chwilę słabości być może oni też to zrobią. Tak, takie coś to mogę wciskać dzieciom w przedszkolu, nie sobie... Nie ma czegoś takiego jak przeszłość, przyszłość czy teraźniejszość. Przyszłość, prędzej czy później, stanie się teraźniejszością. Ale czym jest teraźniejszość? Codziennymi wyborami, decyzjami podejmowanymi poprzez opieranie się na własnym doświadczeniu - przeszłością. W takim razie, ten trójpodział nie istnieje. Jest tylko ona - przeszłość. Ona wszystko kontroluje, na wszystko ma wpływ... Bez niej nie istniały by pozostałe część, od niej nie da się uwolnić. Trzeba uważać na każdy krok. Życie to skalne rumowisko - nigdy nie wiesz kiedy spadniesz. To, że do tego dojdzie jest oczywiste, czas możesz przewidzieć, pytanie brzmi: Z jakim hukiem to zrobisz? Mokre ślady na piasku, powstają także w miejscach, które wolelibyśmy uniknąć...
Nathan
To nie jest dziewczyna na moją głowę. Weźcie ją zrozumcie! - rzecz nierealna. Przyznaję, schrzaniłem sprawę z tym budzikiem. No, ale przecież to nie koniec świata?! Tak mi się wydaję.. Przecież przeprosiłem, a może i nie? Mniejsza. Każdy zasługuje na drugą szansę... Chciałem powiedzieć - kolejną - tych drugich już trochę miałem. No, i pięknie! Teraz się wielmożne sumienie odezwało? To nie moja wina! Budzik, a i owszem. Chciałem pomóc to jakoś naprawić! "my-nic, ty-spieprzyłeś, ja-naprawiam jak zawsz..." Czemu nie pozwala mi naprawić własnych błędów? Może dlatego, że ty niczego nie potrafisz? Świetnie. Witaj głosie w mojej głowie, dawno cię nie było. Nie powiem żebym tęsknił... Przestań zgrywać cwaniaka. Ogarnij się w końcu. Wziąłem do ręki pierwsze, lepsze jeansy, chwilę na nie popatrzyłem... O nie! Jak przyszedłeś to zostajesz - informuje sam siebie, a raczej swój głos w głowie. Jakie to skomplikowane... Rzucam spodnie na krzesło, które podstawiam pod klamkę. Nikt nie wejdzie. Kładę się na łóżku brzuchem do góry. Tępym wzrokiem wpatruję się w sufit. Muszę coś z sobą przedyskutować, ale zanim to robię, słyszę szepnięcie, cichą myśli przenikającą przez moje szare komórki: "Chciałeś naprawić, a tylko pogarszać..". Cicho siedź! Ostatnio sam z sobą nie mogę dojść do porozumienia.... " Dziwi cię to? Przecież ty sam siebie nie słuchasz."
Kev
Ten dom to naprawdę przytułek dla wariatów. Niekiedy ciekawi mnie, co by się stało z tymi chłopakami jakbyśmy zniknęli? Wszyscy: ja, Kayla, Scooter, Monic, Samanta, Nino, Chris... Zginęli by - to pewne. Oczywiście, nadal tworzyliby muzykę, mieli fanów i tym podobne. Ale wątpie czy to nadal miało by sens.. To już nie jest to samo The Wanted, co kiedyś. To już nie ta sama piątka chłopaków, która na wieczorny koncert była gotowa o wpół do siódmej rano.. Eh.. zegar tyka, czas umyka - nie powstrzymasz go. Trzask! Słychać echo odbitych kroków na schodach. Kayla wraca z pokoju młodego. Coś długo jej to zajęło.. Siada na ostatnim stopniu, opiera o ścianę i bawi się własnym iPhonem. Coś to nie gra.. Śmieszne... Po kwadransie sytuacja nie zmienia się. Dziewczyna nadal siedzi na stopniu, Młodego nie widać. Pozostałych chłopaków udało mi się zmobilizować. Rozdzieliłem nawet związek, relację która połaczyła muszlę klozetową z Tomem. Teraz siedzi na krześle, w ręcę trzyma szklankę wody. Po oczach widzę, że chętnie powróciłby do swojej "ukochanej". Nie mogę mu na to pozwolić. Aż mi go żal - przecholował i to nie źle...
10.20 - teraz to i ja się wkurzam. Od dobrej pół godziny jesteśmy gotowi do wyjścia, dziewczyna nie rusza się ze schodów, Natha nie widać... Na wywiad byliśmy umówieni na 10.00. Sam dojazd zajmie co najmniej czterdzieści minut bez stania w korku - co jeszcze trochę stanie się nieuniknione. Kolejne pięć minut..
- Macie wolne - słyszę głos Kayly, która zmierza ku dzwiom wyjściowym. Jestem w szoku, patrzę na nią zdezorientowany.
Kayla
- On już nie zejdzie. Przyjdę wieczorem - mówię i wychodzę. Mam dość. Mimo, że zachowałam się obojętnie, a moje słowa były wyrzute z jakichkolwiek emocji, ten pyszaty nastolatek nieźle mnie zdenerwował. Co on sobie w ogóle myśli? Że wszystko mu wolno? Baju, baju będę w raju... Spokój - wdech, wydech, wydech, wdech... Nie, no nie mogę. Wychodzę z kamienicy i automatycznie opieram się o ścianę. Biorę telefon, z kieszeni rurek wyciągam zawiniętą kartkę z numerem, sygnał i...
- Witam, z tej strony Kayla Santiago. Ja pracuję dla pana Browna. Dzwonię w sprawie wywiadu, który The Wanted miał udzielić w pańskim radio...... Tak, wiem..... Ale ja właśnie w tej sprawie - chłopcy dziesiaj nie dotrą....... Przykro mi, wytwórnia płytowa ściga..... Mają bardzo napięte terminy.... Wynagrodzimy to państwu.... Może być jutro? O wpół do pierwszej?..... Tak, tak gwarantuje panu..... Tak, w ramach rekompensaty..... Co? To niedorzeczne!..... Dobrze, przemyślimy to............. Dam panu znać. Do widzenia. 
Najgorsza rozmowa w moim życiu? Hahahahaha Jeszcze nie poinformowałam Scootera co przed chwilą zrobiłam...
Kev
- Mamy wolny dzień? - pyta uradowany Seev. Choć sam nie wiele rozumiem co się przed chwilą stało, potakująco kiwam głową. Pytanie zadał "czekoladowy olbrzym", ale to Tom podrywa się z miejsca i pięknym slalonem rusza ku drzwiom toalety. Moim zdaniem prosto było by szybciej, ale nie będę się wykłócać z człowiekiem, który i tak ledwo trzyma się na nogach. Jej, proszę, proszę Seev też ma zamiar skorzystać z "pokoika przyjemności" jak to kiedyś nazwał Jay. Prawdziwy wyścig szczurów. Stoję oparty o ścianę, ze znudzeniem na twarzy... Najchętniej położyłbym się spać. Przecież mam wolne? Co ja tu niby jeszcze robię? Ale jak już mówiłem, kto jak kto, ale oni sobie sami nie poradzą - tanie zoo. Chyba racja, że jak coś nazwiesz, to automatycznie przywiązujesz się - czujesz się za to odpowiedzialny... Ta moje zoo, moje pawiany... Zapowiada się dłuuuugi dzień. Nie rozśmieszył mnie nawet Tom, który rąbnął głową prosto, w zamknięte za Sivą, drzwi łazienki. Wzdycham, bezsłowa podchodzę i zbieram z podłogi zapłakanego dwudziestoparolatka. Zaprowadzam, a raczej prawie wczołgam go do toalety na górze. Wejście po schodach graniczyło z cudem, ale za piątym podejściem i trzy razy obitą kością ogonową udało się. Zdawało mi się, że na Thomasa powyższe upadki nie miały rzadnego wpływu. Cały czas biadolił coś o utraconej miłości, szansie-strzęściu, które Seev sprzątnął mu sprzed nosa. Zaczynam doceniać zalety własnej łazienki w mojej kawalerce... Nigdy tak na to nie patrzyłem... Proszę ile można się dowiedzieć od słaniającego się po nogach mężczyzny, zalanego w trupa.
W drodzę na dół, zachaczam o pokój BabyNatha. Pukam - nic. Chwytam za klamkę - drzwi nie ustępują. Dziwne... Może wypadł przez okno? Nie, usłyszałbym jakiś trzask. Zatruł się? Chyba oparami własnego ciała. Nie chcę mi się z nim użerać, a gdybym tam wszedł napewno na tym by się skończyło. Nie wiem co robi tam sam w zamknięciu i jak na razie obejdę się bez tej wiedzy. Schodzę na dół. W salonie, na przeciwko plazmy, siedzi Max z Jamesem sączą puszkowane piwo - lekarstwo na kaca. Bez słowa siadam obok nich i zatapiam się w serialowej telenoweli, dochodzę do wniosku, że moje życie jest o wiele bardziej zagmatwane....
Nathan
Kiedy w końcu udało mi się uciszyć, a raczej nieco ogarnąć bałagan zamieszkały na stałe w mojej głowie, przeszedłem do sedna. Czyli przedmiotu dzisiejszej rozmowy z cyklu "Nath kontra Nathan" i tak zawsze przegrywam ja. Ehmn.. Ta gra jest z góry ustawiona i tyle. Nigdy jeszcze nie wygrałem sam ze sobą. Jestem dobry - trudny ze mnie przeciwnik albo kiepski rywal. Znowu schodzę na boczny tor, powinienem się trzymać określonego z góry kursu. Tylko jak to zrobić, jeżeli to ja go sobie wyznaczam? A może w swoich zamierzeniach pragnę uwzględnić przystanki, co? Co wam do tego? Nic. W swojej głowie, w moim świecie króluję ja. Jeżeli pragnę chodzić w kółko to będę!!!! "Człowieku czy ty się słyszysz?" O.... Jesteś. "Z tobą naprawdę nie idzie wyżyć. Wiesz o tym?" Taaa... Pewnie nabijaj się ze mnie, proszę bardzo. Ja i tak swoje wiem. "Raczej wiesz nasze. Świrze!" Te przebywanie sam na sam na dobre mi nie wychodzi. Było trzeba słuchać Kay... Zaraz kogo ja chcę słuchać? Ona ma jeszcze bardziej nie równo pod sufitem niż ja, a nawet skłonny byłbym mówić, że ma obniżony strof. Ehh... Dziewczyna zagadka... No, bo jak? Dobra... To ja ją spotkałem, Scooter załtwił robotę..., ale kiedyś taka nie była. Zmieniła się - straciliśmy ją. A ta środa w Nowym Yorku? Nie zapomnę jej. Tam przez ułamek sekundy zobaczyłem w niej tą samą dziewczynę co tego pierwszego dnia w Hyde Parku....

"Todo cambia, en particular, nosotros cambiamos....No tengas miedo, permanecer juntos.
Nosotros queremos que sea como antes. Espalda!!... complacer....."

Tam, ta, dam... :) Zacznę może od tego, że ten rozdział miał nie powstać w ten weekend. Nie wiem co mnie podkusiło (chyba to, że Wam obiecałam)^^. Bella;) jest rozdział - nie wiem co mi chciałaś zrobić, ale już nie musisz :). Także, osobiście wydaję mi się, że jest bardziej filozoficzny, ale tak jakoś się napisał... Dobra nie umiem ocenić tego czegoś. Ale Wasze komentarze pod ostatnim rozdziałem były przecudowne ♥ Naprawdę. Doceniam wszystkie i te jednozdaniowe, i te dłuższe ( Angelika TW i Kia - Wow, nieźle mnie przeraziłyście - w pozytywnym sensie oczywiście ♥♥). Jak już pisałam jestem wdzięczna za nawet postawiony przecinek, że Wam się chciało takie coś komentować? Jesteście świetni. A i apel do wszystkich, którzy to czytają: Jestem anonimem z podpisu, więc nie spamuję na cudzych blogach linkiem do swojego (zasada anonima). Sporo osób mnie informuje, że czyta to opowiadanie, więc naprawdę, jeżeli to czytasz to zostaw po sobie ślad. Może być jedno słówko - tak tylko żebym wiedziała, dobrze? 
Moim stałym czytelnikom jak i komentatorom bardzo za wszystko dziękuję. <3
Wasze komentarze to prawdziwe arcydzieła.
Do następnego...
A i dostałam nominację od Kamcia:* - bardzo dziękuję (tak jak pisałam po poprzednim rozdziałem, po prostu odpowiem ^^. Ale następne nominację blogowę <w sensie jak wymyślą nowe> będę już wypełniała sumiennie. :) - The Versatile Blogger Award - czyli 7 faktów o mnie.
Ehhhhh..... to będzie ciekawe, ale ok:
1. Od pewnego czasu mój humor zależy od jednego wpisu z konkretnego konta na Twitterze.
2.  Jestem nocnym markiem - najlepiej pracuje i myśli mi się w nocy - niestety rodzice tego nie rozumieją. No, przykro mi, ale nie potrafię przyjść ze szkoły i wziąć się za lekcję. Myślę dopiero koło 21. :)
3. Wierzę w siłę perswazji. Dla tych co widzą to pierwszy raz: polega to na tym, że uważam, że człowiek może sobie wszystko wmówić, lub usilnie będzie coś powtarzał, po czym uwierzy, aż w końcu to się stanie. Dlatego jestem silnie wrażliwa na to co mówią inni w szczególności do własnej osoby.
4. Wiem, że czasami (a nawet częściej) jestem niedowytrzymania nawet na tt. Nie wynika to z tego, że się nudzę i chcę na siłę popsuć komuś dzień. Po prostu się martwię <3
5. Jutro, a właściwie dzisiaj (jest 3 rano O.O) mam powiedzieć rozdzicą profil następnej klasy. Nie mam zielonego pojęcia!!!! A decyzja jest nie do odwołania. Naprawdę nie wiem....
6. Odkąd pamiętam chciałam się uczyć hiszpańskiego (wbrew temu co myślicie umiem może z trzy zdania na krzyż), ale im częściej się nad tym zastanawiam (czyli tłumaczę sobie zdania, tym mniej jestem pewna swojej decyzji).
7. Jestem (chyba) najbardziej niezdecydowaną osobą na kuli ziemskiej albo i dalej. Nie ma rzeczy, której bym (chyba) prędzej czy później w jakimś stopniu nie żałowała. A i oczywiście uwielbiam "gdybać". -,- Sama siebie tym denerwuje... :)

Tak, więc jeszcze raz Wam za wszystko dziękuję. ♥
Wasza...