Rozdział 5: Si no fuera por ti yo no sería...

Usted es sólo una gota en el océano
No existe sin mí....
  
Nathan
"- How do you get out...Get out - słowa piosenki utykają mi w gardle.. Nie wierzę...
Koncert się kończy. Max z wielkim bananem na ustach idzie w stronę siedzącego z boku mężczyzny - naszego potencjalnego menagera, jak mnie uświadomił wcześniej Seev. Idziemy za nim. Głośno przełykam ślinę, z każdym krokiem jest mi coraz trudniej... Ta postać obok Braun'a to nie może być ona, a jednak. Mimowolnie sięgam ręką w kierunku czapki, tym samym kierując wzrok na poplamioną koszulkę. Nie słyszę rozmowy chłopaków ze Scooterem, pogrążony jestem we własnych rozmyślaniach. Co ja zrobiłem? Jeżeli ona ma jakikolwiek wpływ na jego decyzję, jesteśmy przekreśleni na starcie! I to przeze mnie!! Czemu jej od razu nie przepros...
- Scooter Braun, miło mi - odzywa się mężczyzna - A to.. - wskazuje na ręką na ową dziewczynę.
- Kayla Santiago... - a więc taką nazwę nosi przedmiot mojej zagłady, niszczycielka nie rozpoczętego jeszcze kontraktu.. Zaraz, Nath myśl! Przecież, gdyby rzeczywiście była taka istotna, to nie pytałby się jej o imię. Ufff... to zwykła napalona na niego fanka. Moje myśli się rozchmurzają, a na twarzy znów zagaszcza pewny siebie uśmiech. Nie trwa to jednak długo...
- Być może będziecie razem z nami współpracować - dokańcza Scooter.
Że co?? Chłopaki prawie skaczą z radości, dziękują, umawiają się na spotkanie. A ja? Stoję z szeroko otwartymi ustami, oczy zaraz pewnie wyjdą mi z orbit. My? Scooter i O N A zapowiada się ciekawie...
Coś mi mówi, że pierwsze wrażenie mam za sobą.."
Może właśnie w tym problem? - głos w mojej głowie. W czym? W tym jak się poznaliśmy? No fakt, nie zbyt mile rozpoczęta współpraca.. Ale naprawiłem to! Taaak, ale potem znowu schrzaniłeś. Chyba ty już sam nie pamiętasz jak to było...
" - Za nowy kontrakt, panowie! - krzyczy Tom i podnosi puszkę z piwem.
- Nie bądź tego taki pewien - odpowiadam z kanapy, na której siedzę skulony, a twarz skutecznie zasłania mi daszek od full cap'a - jeszcze niczego nie podpisaliśmy.
- Czemu w tobie tyle pesymiwizmu, chłopie?- pyta Jay.
Bezgłośnie wzruszam ramionami. Dzwonek do drzwi... Wszyscy patrzymy po sobie. Wstaję z kanapy, jednak Max jest szybszy - otwiera drzwi. Ja stoję za jego plecami, więc jednak...
- Zapraszamy...
Chwilę później siedzimy wszyscy przy stole w salonie. 
- To, co? Dogadaliśmy się? - pyta Braun. Patrzymy z chłopakami po sobie.
- Oczywiście, że tak - odpowiada Thomas, po czym podpisujemy niezbędne papiery. 
I już? Mamy menagera - opiekuna!!! Z radości mam ochotę skakać pod sufit, zapominam o jednym szczególe...
- Co, do panny Santiago - odzywa się nasz menager. Och, jak to cudnie brzmi - potrzebny jest ktoś do kierowania wami.
- A pan? - zadaję to pytanie za głośno. Nastaje głucha cisza. 
- Ja? Oczywiście będę wszystko nadzorować, ale potrzebny jest ktoś na miejscu - odpowiada, starannie dobierając słowa, jakby nie rozumiał intencji mojego pytania.
- Ale czemu on..? - mocne kopnięcie w goleń przez Maxa, zwraca mi rozum. Nagle zdaję sobie sprawę z tego co mówię. Jeżeli tamta cisza była głucha, to teraz straciłem słuch..."
***
- Nath!!!! Dzwoniła Kayla, za pół godziny na dole! - słyszę głos Kev'a wydobywający się zza drzwi.
- Co? - odpowiadam.
- Chłopie, weź się ogarnij! Nie wiem co się wydarzyło rano, ale masz to naprawić - odchodzi.
Ja? Naprawiać? Zawsze ja...
***
"- Czekaj! - biegnę za dziewczyną przez ulicę Londynu... Tak astmatyk goni szatynkę z przerośniętym ego jak to brzmi? Eh... Mam nadzieję, że nie wyskoczy mi tu zaraz jakiś idiota z aparatem...
- No, ej!! Chociaż zwolnij!! Stój! K.. - jak ona się zwie?  - Keyli, Meyli, Kelsey, Nelly.... Stój!
Dziewczyna zatrzymuje się w końcu. Czyżbym trafił?
- Hej.. - próbuje złapać oddech - Czemu tak nagle wyszłaś? - cisza.
- No, ej! Keyli.. - piorunuje mnie wzrokiem - ... Nelly? - dopytuję z miną zbitego psiaka.
- Nie ważne - odpowiada i rusza w swoją stronę. O nie!!! Drugi raz maratonu biec nie będę. Łapię ją za łokieć i zmuszam do odwrócenia się w moją stronę. Po prostu piękna scena na środku ulicy.... Heh... katastrofa...
- Możesz mi powiedzieć co ty do mnie masz? - pytam... Dziewczyna, której imienia oczywiście nie pamiętam, potrząsa z niedowierzaniem głową. Wyrywa się jednak po chwili znowu ją trzymam.
- Puść... - puszczam.
- Mów. Nie lubię niewyjaśnionych sytuacji - prostuję.
- To ty mi powiedz co ja ci zrobiłam.. - szepcze po chwili ciszy. Nie, no! Ja tu chyba zaraz oszaleję! Ona mi? Prędzej nauczę się marsjańskiego niż zrozumiem Ke.. Nel... tę osobę. Patrzę na nią z głupem w oczach - naprawdę nie wiem o co chodzi.
- Zniszczyłeś mi przyszłość... Zdarza się - odpowiada. Nooo oczywiście teraz to wszystko jasne. Jasne, że nie rozumiem ani jednego słowa! Spokój Nathy, tylko spokój.
- Nie rozumiem... Przecież będziesz dla nas pracować. Właśnie mieliśmy dogadać szczegóły, kiedy.. uciekł... yhmn... wyszłaś - mówię.
- Aaaa to świat się kręci tylko wokół pana Nathaniela? - zadziorna? Nie spodziewałem się.
- Ale o czym ty...
- Nie ważne - drugi raz w ciągu jednej chwili... Patrzę na nią - nie odpuszczę. Chwila ciszy i... dowiaduję się co tak naprawdę wydarzyło się tamtego dnia...
- No i tak wylądowałam z wami.. - kończy.
- No i świetnie - odpowiadam, a końciki moich ust sięgają nasady uszu.
- Co? - odpowiada ze zdziwieniem w głosie i mocno otwartymi ustami. Swoją drogą kiedyś wleci jej do nich mucha...
- No wiesz. Jeżeli przegapiłaś swoją karierę za biurkiem, możesz rozwinąć się artystycznie z nami! - każde słowo wypowiadam z coraz większym uśmiechem. Patrzę na nią... ledwo tłumi śmiech.
- Raczej będę zmuszona - odpowiada z pogardą, jednak już po chwili nie możemy powstrzymać śmiechu. Łapie ją w tali i zataczając się ze śmiechu wracamy w stronę budynku.
- Zaraz - stanowczo mnie odpycha  - Co to było? Przy Scotterze...
- Szok - odpowiadam zdawkowo i staram się powrócić do wcześniejszego stanu i pozycji. Jak trudno zgadnąć nie udaję mi się to. Patrzy na mnie spod podniesionej brwi... No ej! To mój trik. Opowiadam jej całą sytuację, moje odczucia ze sceny itp., oczywiście pomijam fakt, iż trząsłem portkami na samą myśl o tym, że incydent z kawą może mieć jakiś wpływ na kontrakt zespołu... Po co jej to wiedzieć?
- A wybiegłeś za mną, bo? - pyta, kiedy kończę. Nie przerywa mi... CUD.
- Bo nie miałem nic lepszego do roboty.. - odpowiadam.
- Aha...- chwila smutku - Ale kondycję i pamięć masz beznadziejną - śmiech.
- Nie taką znowu beznadziejną!!  - odpowiadam oburzony. Znów patrzy na mnie spod oka. Ehhmn... Muszę jej w końcu powiedzieć, że to mój trik.. - Astma.
- Tak, tak - odpowiada ze śmiechem.
- No, z kaleki się śmiejesz.. - mówię z powagą.. A ta zaraz mi tu pęknie! Gdyby nie mur za nią, już leżałaby na płycie chodnikowej.
W końcu udało nam się dojść do domu... Chłopaki i Braun mieli niezłe miny widząc nas w drzwiach, ale no co robić? Dwójka największych wrogów, podpierających siebie nawzajem i buchająca śmiechem? Czy coś takiego w ogóle istnieje? Dogadaliśmy ostatnie szczegóły i tak zaczął się kolejny rozdział w naszym życiu...
- To ja spadam, chłopaki! Do wtorku - mówi dziewczyna zmierzając ku wyjściu. Tom wstaje i idzie za nią - ktoś musi zamknąć drzwi. Scooter wyszedł parę godzin temu.
- Narazie - odpowiada chórek złożony z czterech głosów.
- Cześć... - odpowiadam i zawieszam głos...
- Kayla - odpowiada dziewczyna ze śmiechem i znika zza framugą drzwi.
- Kay.. Jak? - pytam sam siebie.
- Nathan, Nathan... 
- Co? Jay, nie każdy ma tak dobrą pamięć do imion jak ty! - odpowiadam.
- Ale ja jestem Siva.. -  mówi loczek. Cała czwórka wybucha śmiechem.
- Tak, tak śmiejcie się ze mnie, - próbuję być poważny - ale ja serio nie wiem!
Max skręcając się ze śmiechu wskazuje mi ręką stertę papierów na stole. No tak! Umowa! Tam będzie podpis. Zabieram dokumenty ze sobą na górę. W pokoju dręczy mnie już tylko jedno pytanie: "Dlaczego ona tak bazgrze?". "
*** 
Heh, czas wrócić do teraźniejszości... Dosyć spoglądanie w przeszłość. Wspomnienia są dobre, ale zawsze wyidealizowane. Nie pamiętamy niczego tak jak było, ale tak jak chcemy aby się wydarzyło. Jesteśmy rzeźbiarzami - modelujemy swoją przeszłość. nadajemy jej określony kształt. Prawda taka, że nie potrzebnie za nią pobiegłem... W życiu należy ufać tylko pierwszemu wrażeniu...
Beze mnie by nie istniała - jest tylko kroplą w oceanie...
- NATHAN!!! - słyszę głos dobiegający z dołu...


Tak, wiem - przepraszam. Po pierwsze za to, że ten rozdział jest taki beznadziejny - długo go pisałam - brak czasu. Po drugie, że znowu musieliście tyle czekać, ale szkoła nie pozostawia mi chwili wolnego. Za tydzień egzaminy... Ehmn.. Potem będzie lepiej - obiecuję :)
Dobra to to u góry to jest... Sama nie wiem. W każdym razie to koniec wspomnień - wracamy do teraźniejszości. ^^ Już chyba wiecie jak się spotkali i jak zaczęła się współpraca The Wanted, Scootera, Kayli... 
I to piąty rozdział... i pierwszy dedyk: "Dla wszystkich, którzy czytają to opowiadanie od samego początku i dają o tym znać.... Za wszystkie miłe słowa wiary pod prologiem, za dobre (często niezasłużone^^) słowa pod rozdziałami i za to, że jesteście i mnie wspieracie ♥"
Mam do Was prośbę, jeżeli ktoś to czyta, proszę, niech zostawi komentarz. Choć jedno słowo - dla mnie to naprawdę dużo :)
PS.: Wreszcie się skapnęłam i udało mi się dodać obserwatorów, więc jeżeli chcecie - byłoby miło :)
Do następnego...