Rozdział 19: Necesito tiempo...

"I feel something so right
Doing the wrong thing
I feel something so wrong
Doing the right thing
I couldn't lie, couldn't lie, couldn't lie
Everything that kills me makes me feel alive"
                    >>"Counting Stars" One Republic <<


Nathan
- Masz rację, nie rozumiem. Zamierzałaś nam w ogóle powiedzieć? - wybuchnąłem.

- Może. Nie. Tak. Nie wiem! Daj mi spokój.

- Nie mogę - kontynuowałem.

- Bo?- podniosła głos.

- Bo mi na tobie, do cholery, zależy! - Stop! Co ja powiedziałem? No, pięknie.. Cisza, która zawisła w pomieszczeniu, coraz bardziej mi ciążyła. Szczerze? Miałem ochotę wyjść i trzasnąć drzwiami, tylko nie za bardzo miałem dokąd iść. Oparłem się o ścianę, odchyliłem głowę i przymknąłem powieki. Uspokój się, człowieku! Tik-tak, zegar tyka.

- W sensie... - zacząłem, ale jakoś nie umiałem skleić przekonującego zdania. - Zżyliśmy się z tobą, to tak jakbyśmy stracili perkusistę - jest na sali kowal? To niech mnie porządnie rąbnie w łeb. Co ja wygaduję? Dziewczyna pokiwała głową, chwyciła torbę i ruszyła w stronę wyjścia.

- Gdzie idziesz? - spytałem cicho. Wzruszyła ramionami. - Kayl, to nie jest odpowiedź.

- A ty nie musisz wszystkiego wiedzieć.

- Santiago, słuchaj.. - zacząłem.

- Tak, wielmożny hrabio Sykes'ie.

- Przestań..

- Ty zacząłeś - odwróciła się w moją stronę.

- I ja kończę.

- To nie sprawiedliwe...

- Tak samo jak wychodzenie w środku rozmowy i zostawianie przyjaciół.. - rzuciłem.

- Skończyliśmy ją. Tom tu jest? - prychnąłem.

- Przyjdzie i pewnie będzie ciekawy...

- Sama z nim porozmawiam.

- A ze mną to już nie łaska?

- Śpieszę się - odwróciła wzrok.

- Nieprawda - zacisnęła wargi. Odgarnąłem jej pasemko z twarzy. Strąciła moją rękę.

- Okej, więc? - oddaliła się.

- Nie możesz zostać w Londynie? - spytałem.

- Po co?

- Znasz już okolicę i ogólnie.. - plątał mi się język. 

- Yhmn - przytaknęła ironicznie. Westchnąłem.

- Jesteś obeznana w towarzystwie. Zostając mogłabyś się wkręcić do...

- Czemu się tak upierasz? - przerwała mi. - Co za różnica czy będę w Anglii czy na przykład tutaj i tak jesteście w trasie?

- Można by porozmawiać z...

- Z takim pewnym panem, nie? Oczywiście, tylko szkoda, że jakoś nie podobają mi się te pomysły.

- Ty wszędzie widzisz jakieś problemy - była w szoku.

- Odezwał się, Komplikator. 

- W cale wszystkiego nie utrudniam!

- Nie, oczywiście, że nie - wywróciła oczami.

- Nie rób tak...

- Przestaniesz mnie pouczać? Tak się składa, że nie potrzebuję drugiego ojca - odpowiedziała z mocą w głosie. Kolejna cisza.

- Po prostu chcę żebyś została... - zacząłem.

- Chcę?

- Chcę, chcemy... Na jedno wychodzi. Zastanów się.. Proszę.

- Muszę już iść - spojrzała na wyświetlacz telefonu.

- Ale wrócisz?

- Coś ty się tak uczepił? - pokręciła głową z niedowierzaniem.

- Bo... Uwielbiam się z tobą kłócić - wypaliłem z szerokim uśmiechem. Kowal? Może od razu psychiatra niech do mnie wpadnie.

- Ty jesteś jakiś nienormalny...

- Amerykę odkryłaś.

- Patrz to jednak coś mi się w życiu udało - chwyciła za klamkę. Uśmiechnąłem się pod nosem.

- Kayl, - odwróciła głowę - jak tam schodofobia? - wskazałem wierzę za oknem.

- Uszczypliwy jesteś, wiesz? - spytała, a raczej stwierdziła, ze śmiechem.

- Wiem - wyszczerzyłem się.

- Głupek..

- Lubisz mnie ranić, prawda?

- Jak myślisz, że będę cię przepraszać za każde...

- Pewnie, dzisiaj Światowy Dzień Przepraszania Bałwanów, nie słyszałaś? 

- Nath, to nie miało żadnego sensu...

- Dla mnie miało - chwyciłem ją w ramiona i oderwałem od ziemi.

- Cholera, puszczaj!

- Jak sprawdzałem, pięć minut temu, to nazywałem się Nathan - odparłem szczerze i postawiłem ją z powrotem.

- Powinieneś się leczyć...

- Tak, niestety zabrałaś wszystkie wolne terminy - wywróciła oczami. Nadal trzymając w ramionach, dźgnąłem ją w bok. - Dlatego uwielbiam się z tobą kłócić. Zawsze wygram - uśmiechnąłem się i opuściłem ręce.

- Ale...

- Cii.. Koniec - uciąłem.

- Nath..

- Gdzieś się śpieszyłaś..

- Nienawidzę cię - rzuciła przez ramię.

- To mamy problem, bo ja przeciwnie.

- Co?

- Pogadamy, później...

- Pustak..

- Tak, tak... Obrażaj dalej... - zmarszczyła czoło.

- Jakaś ty nie domyślna - burknąłem pod nosem..

- Bardzo... - wyszła.

- Dostanę w twarz jak z tobą pójdę? - krzyknąłem za nią.

- Tak - usłyszałem i chwyciłem kurtkę. W końcu zostać spoliczkowanym, a wylądowąć w kostnicy to dwie różne sprawy.

Kayla

Piętnasta, jeszcze chwilę i bym się spóźniła. O co mu chodzi? Naprawdę świeże powietrze mu nie służy... Zresztą co ja sobie nim głowę zawracam?

- Katherina? - czyjaś ręka spoczęła na moim ramieniu. Machinalnie odwróciłam się.

- Ralph! - przytuliłam się do blondyna. - Co ty robisz we Francji? - odchyliłam się od niego.

- Załatwiam pewne sprawy - Okej, wiele się zmieniło. Jedna myśl nie dawała mi spokoju: skoro godzinę temu roaming nie pozwalał nam się zdzwonić, to gdzie on wtedy był?

- Kiedy przyleciałeś? - spytałam, marszcząc brwi.

- Jakieś półgodziny temu - wzruszył ramionami. - Jutro wracam do domu..

- Jak sprawy w Hiszpanii? - teraz to on zmrużył oczy. 

- Masz coś konkretnego na myśli? - odparł. Pokręciłam przecząco głową.

- Z pracą ciężko. Zostają turyści, ale te biura podróży utrudniają działalność..

- Otworzyłbyś własne..

- Wiesz ile to papierkowej roboty? - udał przerażonego.

- Nic się nie zmieniłeś - pokręciłam ze śmiechem głową.

- Czego nie można powiedzieć o tobie - obkręciłam się teatralnie. - Anglia ci służy.

- Taa.. Piękny kraj - zakreśliłam cudzysłów w powietrzu.

- Barcelona piękniejsza, co?

- Barcelona?

- Przeniosłem się - wytłumaczył.

- Farciarz.

- Zapraszam - uśmiechnął się i dodał już nieco poważniejszym tonem. - Ponoć najciemniej pod latarnią.

- Za jakiś czas, na pewno - uśmiechnęłam się smutno. - Masz coś?

- Kath, to tylko trzy miesiące. Nie możesz na ten czas przenieść się do kogoś znajomego?

- Ralph...

- Ten cały zespół, jedzie w trasę po świecie... Nie mogłabyś się z nimi zabrać? - kontynuował.

- Czyli nic nie masz? - westchnęłam.

- Holandia, ale naprawdę tak byłoby lepiej.. Czekaj, ktoś za nami łazi - rozejrzałam się. A ten osioł, co tu robi? Rzuciłam mu podłe spojrzenie.

- Znasz go? - spytał blondyn.

- Tak, to członek tego całego zespołu... - rzuciłam.

- Co on tu robi? - wzruszyłam ramionami. - Wiesz, może spytaj się odnośnie tego wyjazdu?

- Czyś ty zwariował?! - widocznie skruszył się pod moim głosem. - Już to mi proponował - mina Ralph'a, warta każdej ceny.

- To świetnie!

- Co? Nie. Zresztą on to ma najmniej do gadania, zarozumiały bufon.

- Lubisz go? - szturchnął mnie zaczepnie. - Nie powiem, żebym był z tego jakoś zadowolony, ale to widać. 

Wywróciłam oczami.

- Nawet nie wiesz jak on potrafi działać na nerwy...

- Dobra, dobra - przytulił mnie. - Moja hermana zasługuje na kogoś lepszego - pocałował mnie w czubek głowy.

- Właśnie - oderwałam się ze śmiechem.

- Czemu ja zawsze dowiaduję się ostatni? - spojrzał wzrokiem, gdzieś w dal.

- Niby o czym?

- O tym co się wydarzy - zaśmiał się. - Wiesz jak mi cię brakuje?

- Yhmn, tak głucho beze mnie, co? 

- Tak, nikt mnie nie gnębi - uśmiechnął się.  Naprawdę mi go brakowało. Jest dla mnie jak brat, lepszego przyjaciela nie mogłabym dostać. Zrobiło mi się głupio przez te wszystkie wcześniejsze podejrzenia.

Pip, pip, pip..

- Co to? - sięgnęłam po telefon 15.45.

- Przypomnienie.. Wiesz spotkanie z Braun'em, ale chyba nie muszę iść - spojrzałam za siebie, gdzie Nathan z zainteresowaniem studiował układ liści na krzakach.

- Katch, idź..

- Ale...

- Wiesz czemu tak się lubimy? - przerwał mi. - Bo nie spędzamy ze sobą każdej chwili, przez to nie mamy kiedy się sobą znudzić i poróżnić.

- Kiedyś było inaczej.. 

- Byliśmy dziećmi - sprostował. 

- Dziewiętnastoletni staruch się odezwał - prychnęłam.

- Trochę szacunku, siedemnastoletnia dziecinko... Słuchaj, spróbuj się gdzieś uchować przez ten czas, dobrze? Na osiemnastkę przyniosę ci cały stos nowych zameldowań, wybierzesz coś na stałe - uśmiechnął się smutno.

- Dobra.. Coś wymyślę... - poddałam się.

- Grzeczna dziewczynka - spiorunowałam go wzrokiem. - Cofam to, przepraszam - podniósł ręce w geście obronnym. - Idź już.

- Będę tęsknić - wtuliłam się w niego.

- Ja też. Odzywaj się trochę częściej, co? - odsunął się. - Spadaj, Młoda, bo nas zaraz wzrokiem zasztyletuje - przeniósł wzrok na szatyna. - Szczęścia! - krzyknął i już go nie było. "Szczęścia" wyszeptałam w powietrze i ruszyłam w drogę powrotną, mijając Nath'a.

- To był ten cały Ralph? - spytał, gdy przechodziłam obok. - Dziwny..

- Ej, co się stało? - dopytywał.

- Miałeś zostać - powiedziałam, nie zatrzymując się.

- Chciałem się przewietrzyć.

- I całkiem przypadkiem wpadłeś na nas? - rzuciłam sarkastycznie.

- Masz mnie. Dokładnie tak było - przystanęłam. - No, okej... Bałem się, że uciekniesz.

- Dzięki za zaufanie.. - odburknęłam.

- Oj, no Kayla...

- Za chwile macie być u Scooter'a.

- Czekaj! Jak znowu masz być jak galareta, to mnie walnij. Ulży ci - zastąpił mi drogę.

- Nathan tobie naprawdę przydałoby się... Jak co, niby jestem? - spytałam oszołomiona.

- Galareta.. Mniejsza. Wiesz, co by się przydało? - uniosłam pytająco brew.

- Potem ci powiem - dokończył.

- Potem znaczy kiedy? Zaczynasz, a nie kończysz. A później się dziwisz, że mało co potrafisz załatwić - Ups.. Chyba przesadziłam, ale nie powiedziałam, że niczego tylko "mało co". Przystanął.

- Podobasz mi się, okej? - wybuchnął, a po chwili zaczął zniedowierzaniem kręcić głową. - Jak mało kto potrafisz mnie wkurzyć, ale mi na tobie zależy. A teraz przepraszam, ale nie chcę się spóźnić. Idziesz?

Skołowana i bez słowa przebrnęłam przez tłum fanek Bieber'a. Na piętro Brown'a weszłam schodami. Przebywanie z Nath'em samej w małym pomieszczeniu wśród tej dusznej atmosfery, jakoś nie napawało mnie optymizmem.

W pokoju byli już wszyscy, nawet Kels, Nar, Justin, czyli wszystko w porządku... Dopiero, gdy wcześniej wymienione osoby, zostały delikatnie wyproszone, dało się odczuć powagę sytuacji..

- Odwołany wywiad, piosenka, radio, gazety...okej dało się znieść. Ale kim do jasnej ciasnej jest Tamara? 

Zapowiada się ciekawie...

Kogel-mogel, ale jest :) Nie wiem, co o nim sądzić. Taki misz masz, ale jestem zbyt przybita jutrzejszym dniem...

Wczoraj były wakacje... Powodzenia Wam życzę :)

Akurat w tv leci: "Fucking Perfect" - P!nk.

I TW napisali, że jesteśmy świetni i mamy o tym pamiętać.. 

Więc musimy dać radę, prawda? ;]

Dobra już nie zanudzam Was moim życiem. :) Powodzenia.

Do następnego :)