Rozdział 18: Paris - manicomio...

"See I never thought that I could walk through fire
I never thought that I could take the burn
I never had the strength to take it higher
Until I reached the point of no return

And there’s just no turning back
When your hearts under attack
Gonna give everything I have
It’s my destiny

I will never say never
I will fight
I will fight till forever!
Make it right
Whenever you knock me down
I will not stay on the ground.
Pick it up, pick it up, pick it up,
Pick it up up up and never say never"
       >> "Never say never" Justin Bieber & Jaden Smith <<


Do końca lotu wpatrywałam się w "podłogę" pod moimi stopami, z lewą dłonią nadal umieszczoną w uścisku Nathan'a. Samolot zaczął lądować. Moja reakcja była taka sama jak przy starcie: pisk, wbicie się głębiej w siedzenie i zaciśnięcie dłoni w pięści. Dopiero, kiedy nadszedł czas wysiadania, uświadomiłam sobie, że "odrobinę" za bardzo ścisnęłam dłoń chłopaka, w dodatku tą z opatrunkiem. Moja empatia nie zna granic... Ale w sumie mógł się odezwać, prawda?
- Przepraszam - powiedziałam wstając i kierując się do wyjścia z żelaznej puszki. Odpowiedziała mi, oczywiście, cisza. Naprawdę się obraził?
Słodka wolność, stoję na ziemi! W końcu! Przeszliśmy odprawę paszportową i weszliśmy do małej kawiarni. Wczesna pora robiła swoje - mało kto rozpoznał chłopców.
- To jakie mamy plany? - spytała Kels. Wszystkie oczy momentalnie zwróciły się w stronę Nath'a.
- Yyyy... - jąkał się, a ja próbowałam powstrzymać szeroki uśmiech wkradający się na moje usta. - Koncert Justin'a zaczyna się o ósmej...
- Ale chyba nie zamierzasz rozmawiać z Braun'em w trakcie show? - mój wzrok przeniósł się na Nareeshę popijającą swoją kawę.
- Nieeee - przedłużył. Nie mogłam dłużej się powstrzymać, zachichotałam i stałam się centrum zainteresowania naszego stolika. Musiałam coś wymyślić: pomóc gamoniowi czy zobaczyć co wyjdzie z owej sytuacji?
- Wiecie, co? Jesteśmy w Paryżu! Do dwudziestej jest sporo czasu, co powiecie na zwiedzanie okolicy?
I tak zgraną grupą ruszyliśmy na podbój stolicy Francji, do pierwszego skrzyżowania... Kiedy to Nar wraz z Sivą postanowili udać się na samotny spacer. Max zresztą też się, gdzieś zawieruszył. Sykes cały czas chodził zamyślony i taki jakiś nieobecny...
- Źle się czuję - powiedziałam, kiedy przepychaliśmy się przez kolejny tłum turystów.
- Zostaniemy tu na chwilę - zarządził Tom. Nath sporo mi zapłaci za te kłamstwo. Lubię Parker'a i naprawdę nie chciałam wystawiać go na próby. Jay posmutniał, chciał się jeszcze pokręcić po paryskich ulicach, nie wspominając o Kelsey i centrach handlowych.
- Co? Nie trzeba. Idźcie. Zdzwonimy się potem - odparłam z trochę za dużym zapałem.
- Jesteś pewna? - potaknęłam głową.
- Idźcie, już - do rozmowy wtrącił się Nath. Tom pokręcił trochę głową i pobiegł za znikającymi w tłumie postaciami przyjaciół.
- Dzwoniłeś do Braun'a? - spytałam, kiedy pozostali zniknęli z pola widzenia.
- Chodź - położył mi dłoń na plecach i popchnął w stronę jakiejś maleńkiej kawiarni. Gwałtownie się od niego oderwałam.
- Dzwoniłeś? - ponowiłam próbę dotarcia do pustej mózgownicy aka pan Sykes. Wzruszył ramionami.
- Podobno źle się czujesz - sprostował. Ludzie trzymajcie mnie, bo go zabiję. Wszedł do lokalu. Załamałam ręce i jak jakiś grzeczny piesek ruszyłam jego śladem.
Usiadłam w kącie i nerwowo zaczęłam uderzać palcami w blat stołu... A on, nic. No kurcze, wyłączył się chłopak. I znowu to samo! Mi bardziej zależy, żeby dogadał się ze Scooter'em niż jemu samemu. Podparłam się łokciami o stół i schowałam twarz w dłoniach. W końcu nie wytrzymałam, ręce opadły (taaa raczej rąbły - głośno uderzyły, trzasły) o drewno. Nath drgnął, ale nadal siedział ze słuchawkami w uszach. Jaki on jest irytujący... Nadal "leżąc" górną partią ciała na stole, odwróciłam twarz w jego stronę. Chwilę mu się przypatrywałam.
- Nathan - szturchnęłam go w ramię. Zero odezwu. Szarpnęłam za kabelek od słuchawek. Wreszcie na mnie spojrzał. 
- Prze...przepraszam - mruknęłam pod nosem. No, nie lubię i nie umiem tego robić. A poza tym w tym przypadku naprawdę nie wiem za co. Zatrzymał się na moment i zwinąwszy dłoń w trąbkę, przyłożył ją do ucha.
- Przepraszam, okej? - powtórzyłam się, w duchu wywracając oczyma. Potaknął głową.
- Tooo, odezwiesz się w końcu? - cisza. - No, Nathy, no...
- Jak mnie nazwałaś? - wyszczerzył się.
- Nijak. To, dzwoniłeś?
- Co się stało w samolocie? - spoważniał.
- Pierwsza spytałam.
- Moja sprawa jest starsza - ciągnął.
- Cholera. Nath, daj spokój! - wybuchnęłam.
- Dam jak powiesz - odkrzknął. To się nazywa niezwracanie na siebie niczyjej uwagi.
- Boję się latać.. 
- Kayl... - spojrzałam na niego ostrzegawczo.
- ...a - dopowiedział. - Nie leciałem z tobą pierwszy raz... Powiedz - nachylił się w moją stronę. Nagle jakaś dziewczynka, mogła mieć z dwanaście lat, pociągnęła mnie za rękę. Zaczęła mi coś gorąco tłumaczyć w żabim, przepraszam francuskim, języku. Patrzyłam na nią jak na pantomimę, nie rozumiałam ani słowa. Kiedy doznałam olśnienia, wstałam z krzesła i wyszłam z knajpki.
Nathan
Czemu ona nic nigdy nie chce powiedzieć. Nie pozwala sobie pomóc...  Ni stąd ni z owąd, wstała od stolika. Zostawiając mnie samą z małą blondynką, której usta się nie zamykały. Gdyby chociaż mówiła po angielsku...
- Je t'aime. J'aime votre musique. Je vous remercie de vous être. Grâce à vous je vis et je souris. The Wanted est le meilleur... - Zaraz, zaraz.. The Wanted? Fanka, ufff. Uśmiechnąłem się do niej ciepło, podpisałem  jakiś papierek i byłem wolny. Opuściłem lokal, przed drzwiami zauważyłem Santiago. 
- Umie zagadać człowieka, co? - spytała kierując wzrok w stronę drzwi, za którymi została Francuzka. Uśmiechnąłem się w odpowiedzi i stanąłem na przeciwko niej. Już miałem się odezwać, kiedy ubiegł mnie dzwonek jej komórki - nie odsunąłem się.
Kayla
Ulga czy przerażenie? Z jednej strony uwolnienie od rozmowy z Nath'em, z drugiej znowu ta głupia komórka. Dlaczego jej po prostu nie wyrzucę?
-  Odbierz - szepnął szatyn. Raz się żyje... Tylko raz.
- Halo? - odebrałam telefon. 
- Miło cię znowu słyszeć - usłyszałam głos w słuchawce.
- Czego chcesz?
- To ja się pytam, gdzie ty jesteś? Powinnaś siedzieć teraz w domu!
- Nie możesz mi rozkazywać - w mojej głowie te słowa brzmiały pewniej.
- Jesteś tego pewna? - podniosłam wzrok na Nath'a. Wpatrywał się we mnie bez słowa. Byłam ciekawa ile słyszy.
- Tak, sama się utrzymuję i...
- Mieszkanie w rozpadającej się kamienicy i latanie za pięcioma chłopakami jak ladacznica, nazywasz zarobkiem? - podniósł głos. Więc jednak wie...
- Daj mi spokój..
- Oj, nie kochanieńka. Jesteś mi jeszcze coś winna, pamiętasz?
- Skurwiel - wykrzyknęłam i zakończyłam połączenie. Czułam jak do oczu napływają mi łzy. Nie, proszę tylko nie teraz. Czyjeś ręce oplotły mnie w talii. Momentalnie wyrwałam się z uścisku.
- Nie dotykaj mnie - wypaliłam ostro i rozryczałam się na dobre.
Nie wiem jak, ale po jakiś 15 minutach leżałam skulona i zapłakana na łóżku w jakimś pokoiku hotelowym. Nathan. Jak on rozhisteryzowaną mnie tutaj przetransportował? Medal mu się za to należy jak nic. Usiadłam i wzrokiem odszukałam szatyna. Siedział na krześle pod ścianą z laptopem na kolanach.
- Mocno ci nawrzucałam? - spytałam mając na myśli drogę spod knajpki do hotelu.
- Trochę.. Coś o jakimś baranie, debilu, piątym kole, ignoracie, zboczeńcu, egoiście.. Nic czego bym wcześniej od ciebie nie słyszał - uśmiechnął się krzywo i usiadł obok mnie.
- Jej... Nath, słuchaj przepraszam - naprawdę było mi  głupio.
- Nie ważne - oparłam głowę na jego ramieniu. Ten dzień z sekundy na sekundę staje się jeszcze dziwniejszy. Objął mnie dłonią w pasie. Siedzieliśmy tak chwilę...
- Załatwiłeś coś? - wyprostowałam się. Popatrzył na mnie zdezorientowany, chwyciłam jego laptopa. Ręką opuścił klapkę na moje palce.
- Kayl.. - zaczął.
- Nathan jest okej, serio - spojrzałam mu w oczy i wróciłam do monitora. - Więc Justin ma zamówiony pokój w hotelu pod wierzą. Czyli...
- Na czwartym piętrze, pokój nad nami - wtrącił się.
- Super, przyjechali już? 
- Za pięć godzin. Dzwoniłem do Scooter'a o czwartej mamy przyjść. Wysłałem sms-y chłopakom - przypominało to trochę zdawanie raportu.
- I... zrobiłeś to wszystko w te parę minut - kiwnął głową. Byłam w szoku. - Jak chcesz to potrafisz, chociaż...
- Co znowu pomyliłem? - westchnął.
- Jak chłopcy wejdą do budynku skoro już stoi przed nim tłum Beliebers? A i lepiej nie informuj Tom'a, że mogliśmy lecieć samolotem w południe, a nie o trzeciej...
- Ale ze mnie wielki bałwan - zakrył twarz dłońmi i opadł się na łóżku.
- Nie taki znowu  wielki - położyłam się i oparłam łokciem o jego tors.
- Serio? - uniósł się na łokciach i zmarszczył brwi. - A tobie co nagle tak wesoło? - okręcił nas tak, że teraz to on był nade mną.
- Myślisz, że uda mi się pogadać z Justin'em? - wyszczerzyłam się. Załamany usiadł.
- Zrozum tu kobietę. Ma pięciu przystojnych facetów, mnie, a i tak Bieber jej w głowie - dramatycznie splótł dłonie za głową i ponownie znalazł się na plecach. Zaśmiałam się.
- Zazdrosny? - wyszczerzyłam zęby. Pani per głupawka ogarnęła moje ciało.
- A żebyś wiedziała - udając naburmuszonego, odwrócił się do mnie plecami.
- Znowu się obraziłeś? - szturchnęłam go w ramię.
- Yhmn..
- Przepraszam, już?
- Nie - odpowiedział płaczliwym głosem.
- Dzieciuch - obeszłam łóżko i kucnęłam po drugiej stronie, a ten przewrócił się na drugi bok. Nie wytrzymam z nim. Wdrapałam się ponownie na materac i cmoknęłam go w policzek.
- Odfochałeś się? - odwrócił się i usiadł na przeciwko mnie.
- Moooże - uderzyłam go dłonią w tył głowy.
- Auu - złapał się za potylicę. - A to za co?
- Na rozumek - posłałam mu niewinny uśmiech.
- Jasne... To twoje - sięgnął do kieszeni spodni i podał mi telefon.
- Dzięki - spojrzałam na wyświetlacz, na którym widniała "nowa wiadomość" od jakiegoś numeru.

 

Ralph i sms-y? Przecież zawsze dzwonił. Bał się, że wiadomość może przeczytać ktoś niepowołany. Poza tym znałam jego numer... A on nie miał mojego..

Zaciekawiony Nath zwisał mi teraz przez ramię.
- Coś się stało?
- Nie, nic - odepchnęłam go od siebie, słysząc sygnał nadchodzącej wiadomości.

Coś mi nie pasowało w tych sms-ach. Francuski, chiński? Co to za języki?

No, tak... Roaming...

 

 

 - Za godzinę? - wyszeptałam. Nawet nie zauważyłam, kiedy Nathan przeczytał wszystkie wiadomości.

- Kayla, o co chodzi? - spytał.

- Bo.. ja.. Po prostu się wyprowadzam -wypaliłam.

- Dlaczego?

- Nath, nic mnie już nie trzyma w Londynie. Pracę straciłam, ojciec wie, gdzie jestem.. Tego jest już po prostu za wiele..

- Dlatego tchórzysz?

- Nathan...

- Nie ma żadnego Nathan. Do końca życia będziesz uciekać jak szczur, bo tak jest łatwiej? - podniósł głos.

- Nic nie rozumiesz..

- Masz rację, nie rozumiem. Zamierzałaś nam w ogóle powiedzieć?

- Może. Nie. Tak. Nie wiem! - głos mi zaczął drżeć. - Daj mi spokój.

- Nie mogę - nadal krzyczał.

- Bo? - odpyskowałam.

- Bo mi na tobie, do cholery, zależy! 

Dramat. Nie czytajcie tego powyżej! Rozdział jest długi..., bo jest to dwa w jednym. xD Zanudziłabym Was do reszty jakbym to podzieliła.

To był ostatni "wolny" poniedziałek i tym rozdziałem kończę wakacje :(

Powodzenie w szkole i.... NIE DAJMY SIĘ :D