Rozdział 15: De nuevo...

 "I’ve seen a lot things in life that words can’t explain
See we ain’t any different but we just ain’t the same
They never listen when we tell ‘em, tell ‘em
All they understand is venom, venom
People only use you when you let ‘em, let ‘em
Well if that’s the case then I’m the one to blame..."
< Dappy "Good Intentions" >


 Nawet nie zauważyłem, kiedy wbiła mi się w usta. Kolejnym bodźcem jaki odebrałem był dźwięk misek, chrupek, chipsów uderzających o podłogę...

Odwróciłem się w tamtą stronę. Moim oczom ukazały się dwie postacie stojące przy schodach: Kayl ze wzrokiem utkwionym w podłogę, kurczowo przyciskująca do klatki piersiowej litrowe butelki napojów i Jay wpatrujący się we mnie szeroko rozwartymi oczami, z otwartą szczęką i rozłożonymi ramionami. U jego stup leżały wspomniane wcześniej paczki. Odbicie drzwi od ściany, przywołało mnie do jakiegoś "porządku" (ogarnij się Sykes). Tamara wyszła, lecz jej słowa dalej tkwiły mi w głowie. Nie zwracając uwagi na parkę stojącą pod drzwiami, opadłem ciężko na kanapę. Przetarłem dłonią twarz, puściłem im zmęczone spojrzenie.
- Jaykay, zgubiliście się? - z góry rozległ się głos Tom'a. - Co z tym jedzeniem?
- Chwila! - odkrzyknął McGuiness i ruszył na schody. Dziewczyna poszła za nim, jednak zawróciła. Cicho pogwizdując jakąś melodię, przeszła przez salon. Gdy mnie mijała, zaciekawiony podniosłem się do pozycji siedzącej. Bardziej ściskając butelki, podeszła drzwi i zamknęła je biodrem. Dalej kierowała się w stronę piętra...
- Kayl... - wyszeptałem, odwróciła się w moją stronę. Po chwili podniosła na mnie wzrok, opuściłem głowę. Sam nie wiedziałem, co chcę powiedzieć. Na schodach rozległ się odgłos kroków i nastała cisza.
Świetnie, zostałem z tym wszystkim sam. A właściwie z czym? Z frustracji, czułem jak nadmiar wody gromadzi mi się pod powiekami. Ogarnij się, debilu!
Kayla
- Mówię ci to jest żenujące! - już po raz kolejny zatrzymaliśmy film. Sprzeczki z Tom'em na  temat komedii romantycznych zdawały się trwać wieki. Co dziwne, sam wybrał ten film.
- W cale nie - bronił się chłopak.
- Tom, naprawdę myślisz, że każda dziewczyna marzy, aby jej chłopak wyśpiewał jej serenadę i oświadczył się na oczach całego miasta? - zapytałam oszołomiona.
- Przecież to słodkie...
- Taaa... A potem musisz się zgodzić, żeby nie wyjść na bezduszną sukę - burknęłam pod nosem.
- Nasza romantyczna Kayla - wtrącił się Seev.
- A, pewnie, bo dla was romantyzm to zaczepianie każdej osoby na ulicy i mówienie jej, że jesteście zakochani...
- No, może nie aż tak. Ale śpiewanie na scenie tej jedynej - Max.
- Ty? Chyba "Heart Vacancy" na scenie. Jedynej w danych trzech minutach - odegrałam się. Sama nie wiem czemu byłam dla nich taka wredna.
- No, wiesz fanki o tym marzą...
- Wiem, ale szczerze? Ja bym zwiała ze sceny, taka niezręczna, żenująca sytuacja - Jay spojrzał na mnie znacząco. - Co to, to nie! Nawet o tym nie myślcie!
- Chłopaki, kiedy mamy następny koncert?
- Nie zrobicie mi tego! - łudziłam się.
 Siva
- Możecie się wreszcie uciszyć?! Oglądamy dalej -  przekrzyczał nas Tom, klikając "play" na pilocie. Wtem rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju wszedł Sykes.
- Możemy pogadać?
- Nie, no kurde, nie dowiem się! - rozpaczliwy głos Tom'a wypełnił pomieszczenie, kiedy znów został zmuszony przycisnąć pauzę. - Świat się wali?
- No.. tak jakby... Chodzi o Tamarę..
- Pozwól najpierw, że skończę jedną telenowelę, a potem zajmę się "Sykomantix".
- Wiesz, co? - lekko podminowany, ale przede wszystkim zdołowany Nath, starał się wybrnąć z sytuacji..
- Ojciec szyba, matka klosz? Młody nie jesteś przezroczysty, zasłaniasz - tym razem Parker chyba przesadził, Syko odwrócił się na pięcie i z wymalowaną złością na twarzy wyszedł z pomieszczenia.
- Przyjaciele - rzucił sarkastycznie na odchodnym. W jego głosie było coś z zawiedzenia?
Kayla westchła...
- Nath, czekaj - wybiegła za nim.
- To jest ta nieromantyczna... I po co nam telewizja? - skomentował Max.
- Widocznie nasz BabyNath jest lepszy od  Shan'a Khan'a - dodałem. Powolne odwrócenie się w naszą stronę Tom'a z miną mordercy: zaciśniętymi wargami, napiętej szczęce i drgającej lewej powiece, kazało nam zamilknąć. Dalsze losy bohaterów oglądaliśmy już w ciszy, przerwanej jedynie gromki westchnieniem ulgi i radości (Tom), kiedy dziewczyna przyjęła oświadczyny... A to ci zaskoczenie.
Kayla
- No, dobra mów co jest na rzeczy - powiedziałam siadając na drugim końcu kanapy w salonie. Sama nie wiem czemu, ale starałam się trzymać jak najdalej od niego. Chłopak podniósł na mnie wzrok i blado się uśmiechnął.
- Film się skończył? - zapytał z cieniem ironii.
- Bollywood? Proszę cię, jeszcze jakieś sześć godzin - odparłam szczerze. Nastała głucha cisza.
- To mów co jest? - nie ważne jak bardzo się starałam mój głos był zimny i dość oschły.. Co się ze mną dzieję?
- Bo Tammara...
- .. całowaliście się - wypaliłam za nim zdążyłam ugryźć się w język. O co kaman? Mina Nath'a była zszokowana... No, nie powiem sama nie wierzyłam, że to powiedziałam.
- Przyssała się do mnie.. Jeden  pocałunek nic nie znaczy - nagle w jego oczach zagościły ogniki. - Zazdrosna?
Kurczem, że co? I po co ja tu przyszłam? A mogłam teraz oglądać jak Rahul błaga ojca o przebaczenie...
- Tak, strasznie. Już ci lepiej? Super - powiedziałam sarkastycznie i podniosłam się z sofy.
- Nie, czekaj - chwycił mnie za rękę, którą szybko wyrwałam i schowałam za plecami. Westchnął - Przepraszam, okej? - kiwnęłam potakująco głową. Usiedliśmy, zdając sobie sprawy z odległości między naszymi ciałami, odsunęłam się. Na tyle niedyskretnie, że oczywiście musiał to zauważyć. Kolejny blady uśmiech.
- Bo.. - Nath streścił całą rozmowę z czarnowłosą. Teraz tępo wpatrywał się w ścianę, patrzyłam się w ten sam punkt i starałam się zebrać myśli. Co powinnam powiedzieć? "Ej, damy sobie radę?" - tak jak on mi nie dawno. Choć wydawało mi się to najlepszym wyjściem, nie mogłam zmusić tych słów do opuszczenia moich ust. Odpada. Hmmnn? "Powinniśmy przedyskutować ten fakt z Brown'em" - brzmi zimno i sztywno - jak menagerska formułka. Ale przecież ja jestem asystentką ich menager'a w pewnym sensie, czy właśnie nie tak powinnam się zachowywać? A jednak coś sprawiło, że nie mogłam zachować zimnej profecji... W końcu zrobiłam coś czego bym się zupełnie po sobie niespodziewała...
Nathan
Wpatrywałem się w farbę na ścianie jakby to ona znała odpowiedź na nurtujące mnie pytania, gdy poczułem jak głowa Kayl opada mi na ramię.
- Zawsze trzeba mieć nadzieję - wyszeptała. - A nuż wpadła pod samochód?
Tamara wpadająca pod taksówkę? Mimowolnie, banan zagościł na moich ustach.
- Taak, - odparłem już z większym entuzjazmem - a plan B?
- Zwołujemy naradę i jutro z samego rana jedziemy do Paryża - odparła, podnosząc głowę z mojego ramienia.
- Paryż? - spytałem zdezorientowany.
- Bieber ma jutro tam koncert. A my musimy porozmawiać ze Scooter'em - odparła poważnie. A ja opadłem na kanapę. Sam nie wiem jak, ale moja głowa znalazła się na jej kolanach.
- Nie można telefonicznie? - jęknąłem.
- To nie rozmowa na komórkę czy skyp'a.
- Ale tak właściwie to ty się nami opiekujesz - podniosłem się do pozycji siedzącej.
- Nigdy więcej nic, bez zgody Brown'a - sprostowałam.
- Przecież i tak za dwa dni wylatujesz, Nano wraca. Co ci szkodzi?
- Pieprzony egoista. Taaa, co mi szkodzi? Przecież mogę ratować twój tyłek, skoro i tak w czwartek mnie tu już nie będzie! - wypaliła na jednym wydechu wstając. Auć, Sykes myśl za nim coś powiesz. 
- To nie tak miało zabrzmieć...
- Nath, widzisz jaki ty masz problem? Mówisz, robisz co chcesz a potem wciskasz ludziom kit, że to nie miało tak być - kontynuowała.
- Ale no.. bo...
- Nie sądzisz, że już dość rzeczy spieprzyłeś? Zastanów się czego ty chcesz i kim ty jesteś? - odparła już nieco spokojniej. I znów cisza.
- Ech, to nie ma sensu.. Walę to. Masz rację nic nie może mi zrobić i tak już mnie praktycznie zwolnił. Czekajcie sobie na Tissere. On to jakoś wyprostuje, jak zawsze - dokończyła i ruszyła w stronę wyjścia. Szybko wstałem i chwyciłem ją za dłonie. Palce naszych stup praktycznie się stykały... Raz kozie śmierć... Pochyliłem głowę i...

 
Entre el odio y el amor un paso


Ten rozdział miał wyglądać zupełnie inaczej, ale cóż...
Witam w moich skromnych progach nowych czytelników: Alicee_ i Sykesównę :)

Nie mogłam się powstrzymać - musiałam wstawić. ♥

 
Tooo... chyba na tyle...   
Do następnego
       Lose my mind